Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Ελλάδα, μια χώρα με πολλά χωριά...
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που έχει πολλά χωριά, ένα από αυτά είναι και το Μανδήλι, το χωριό του πατέρα μου. Βρίσκεται στους πρόποδες του Παγγαίου. Εκεί μεγάλωσε ο παππούς μου. Το χωριό τότε είχε πολλά παιδιά. Τα χρόνια εκείνα, ήταν δύσκολα και έτσι πολλοί πήγαν στις πόλεις. Όσοι έμειναν είναι πολύ ενωμένοι μεταξύ τους.
Ο παππούς μου ήταν από τους λίγους που δεν εγκατέλειψαν την επαρχία.. Όταν τον επισκέπτομαι μου διηγείται ιστορίες από τη ζωή του. Λέει πως ήταν πρόεδρος του χωριού για ένα χρονικό διάστημα. Είχε μάλιστα βοηθήσει το χωριό με ένα δρόμο που είχε κάνει και έτσι ενωνόταν με τα υπόλοιπα χωριά. Έχει πολλή πλάκα έτσι όπως τα λέει.
Συχνά πάει στο καφενείο και παίζει τάβλι με τους φίλους του, βάζοντας στοίχημα μια σοκοφρέτα για τα εγγόνια τους. Όταν ήτανε πιο νέος μας πήγαινε βόλτες σε μια ρεματιά λίγο πιο πέρα από το χωριό. Εκεί είχε αρκετή δροσιά. Εγώ μονίμως έβλεπα το ρυάκι που κελάρυζε όμορφα. Πολλές φορές εκεί κάναμε πικ-νικ κάτω από τη σκιά των πλατανιών. Τώρα όμως δεν τους επισκέπτομαι συχνά. Είναι η απόσταση και οι δουλειές που μας χωρίζουν. Μιλάμε συνήθως στο τηλέφωνο. Τον αγαπώ πολύ και δε θα τον ξεχάσω ποτέ.
Ο παππούς μου ήξερε και ένα άλλο χωριό, νομίζω από ένα φίλο του και συμπίπτει αυτό το χωριό να είναι ενός συμμαθητή μου. Είναι σκαρφαλωμένο στην οροσειρά της Πίνδου. Όπως στα περισσότερα χωριά, έτσι κι εκεί, οι άνθρωποι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Δεν υπάρχει καλή ιατρική περίθαλψη και έτσι άμα κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να πάει στο νοσοκομείο χρειάζεται πολύ χρόνο για να φτάσει.
Ο παππούς του τού είχε πει μία ιστορία για τον πόλεμο με τους Ιταλούς. Έλεγε πως είχε πάει σε μια σπηλιά για να κρυφτεί και καθώς πάει να ανάψει ένα σπίρτο, για να φωτίσει την κρυψώνα, βλέπει μια αρκούδα να έρχεται απειλητικά κατά πάνω του. Τότε οπισθοχώρησε φοβισμένος και είπε στην αρκούδα πως δεν θα της έκανε κακό. Ξαφνικά το ζώο σταμάτησε και τον κοίταξε φιλικά. Της πέταξε ένα παξιμάδι και έφυγε μετά από λίγο τρομαγμένος να μην τον πετύχει κανένα βόλι.
Και αυτόν τον παππού που λέει τέτοιες ιστορίες τον αγαπάει πολύ ο εγγονός του, όπως ,πιστεύω, όλοι μας αγαπάμε και θυμόμαστε τους παππούδες μας.
Γιώργος Τεκίρδαλης, Χριστίνα Νίσκου, Ειρηνέος Μπάμε
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
Aurora Borealis ή αλλιώς ...Βόρειο Σέλας
ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ
Φαντασμαγορικό show στον ουρανό!!!
Το βόρειο Σέλας συνήθως το παρατηρούμε στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία, τη Βόρεια Σκανδιναβία ή ακόμα στην Αλάσκα και το Βορειοανατολικό Καναδά. Συνήθως το Μάρτιο και τον Οκτώβριο.
Ένα υπέροχο θέαμα στο βάθος του ορίζοντα ,καθώς ένα φως τρεμοπαίζει και σιγά σιγά το φως εξαπλώνεται δημιουργώντας μία κουρτίνα που κυριαρχεί το κόκκινο και το πράσινο. Για να δημιουργηθεί όμως αυτό το υπέροχο θέαμα γίνεται μία μεγάλη διαδικασία:
Ο Ήλιος εκπέμπει ηλεκτρομαγνητική και σωματιδιακή ακτινοβολία (τελευταία αποτελείται από ιονισμένα σωμάτια και ηλεκτρόνια). Καθώς αυτή η ακτινοβολία πλησιάζει την Γη επιταχύνεται από το ηλεκτρικό πεδίο των ανωτάτων στρωμάτων τις ατμόσφαιρας. Κατά την είσοδο των φορτισμένων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα η τροχιά τους παρεκλίνει και κατευθύνονται προς τους μαγικούς πόλους της Γης. Τα φορτισμένα σωματίδια, ανάλογα με το ηλεκτρικό τους φορτίο, αρχίζουν να διαχωρίζονται και προσανατολίζονται είτε προς το βόρειο είτε προς το νότιο μαγνητικό πόλο με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα.
Πατήστε play για να παίξει το video...
Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται κυρίως σε ύψος
Το βόρειο καθώς και το νότιο Σέλας είναι ένα φωτεινό ατμοσφαιρικό φαινόμενο (βόρειο πολικό σέλας ή Aurora borealis για το Βόρειο Πόλο και νότιο πολικό Σέλας ή Australis borealis για το Νότιο Πόλο). Το βόρειο Σέλας είναι πιο έντονο από το νότιο και γι’αυτό πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχει νότιο πολικό σέλας.
Παλιότερα επειδή δεν υπήρχαν επιστημονικές εξηγήσεις οι κάτοικοι της Νορβηγίας πίστευαν ότι το Βόρειο Σέλας είναι οι ανύπαντρες γυναίκες που χόρευαν κουνώντας τα μαντίλια τους. Οι Εσκιμώοι πάλι, πίστευαν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών που αναζητούσαν τους δικούς τους. Γι αυτό κατά την διάρκεια του φαινομένου ούτε μιλούσαν ούτε σφύριζαν φοβούμενοι μη κατέβει το Σέλας και τους πάρει αναγνωρίζοντας τους από τη φωνή τους.
Το Βόρειο Σέλας είναι ένα φανταστικό φαινόμενο και λίγοι έχουν την τύχη να το δουν. Αν και σπάνιο βοηθάει πολύ στην ανάπτυξη της ζωής στο Βόρειο Πόλο (καθώς στο Νότιο δεν υπάρχει ζωή), αφού αναπτύσσονται χάρη σε αυτό πολλά φυτά.
Igloo, το σπίτι των Εσκιμώων...
IGLOO
Δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε αλλού είδους αρχιτεκτονική να υφίσταται στις πολικές ζώνες πέρα από τα igloo.Aν διατρέξουμε ανά την υφήλιο θα αντιληφθούμε ότι το αναφερόμενο κτίσμα, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, είναι κατ’ εμέ η πιο αρχέγονη ανθεκτική κατοικία.
Η κατασκευή του igloo είναι αρκετά δύσκολη ιδιαιτέρα αν σκεφτεί κανείς ότι πρέπει να βάζουν χτίζοντας κάθε σειρά όλο και πιο μέσα ώστε να μπορεί να κλείσει σε λογικό ύψος χωρίς να καταρρεύσει στο εσωτερικό. Ένα τρικ που ανακάλυψαν και χρησιμοποιούν είναι το χτίσιμο όχι σε επάλληλες σειρές αλλά σε μια μονοκόμματη σπείρα που κάνει ευκολότερο το χτίσιμο. Με ένα μικρό τούνελ δημιουργούν πόρτα στο igloo και ανοίγοντας ένα μικρό παράθυρο προσανατολισμένο στο σημείο του ορίζοντα από οπού μπορεί να δέχεται το μέγιστο φως συμπληρώνουν την δόμηση. Με αυτόν τον τρόπο εν άτομο μπορεί να φτιάξει το igloo μονό του αρκετά σύντομα, αν φυσικά έχει την κατάλληλη εμπειρία.. Όταν ολόκληροι το χτίσιμο ανάβουν μέσα λίγη φωτιά ώστε η άνοδος της θερμοκρασίας μόλις και αρχίζει να λιώνει τον πάγο από τα τοιχώματα. Πάνω στα υγρά τοιχώματα τοποθετούν δέρματα με γούνες ζωών και αυτά κολλάνε αυτόματα στον υγρό τοίχο που αμέσως ξαναπαγώνει πάνω τους! Μονώνονται έτσι όλα τα τοιχώματα και το δάπεδο και δημιουργούνται πόρτα και κουρτίνα πάλι από γούνα. Για την στερέωση χρησιμοποιούν και καρφιά φτιαγμένα από κοκάλα ζωών.
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Μάλλον στον τρόπο πρέπει να κρίνουμε την αρχιτεκτονική. Να θέτουμε μια λέξη, και η λέξη δεν είναι επιβίωση, και να βλέπουμε αν αυτό το “lovely creature” που παρατηρούμε, και ακόμη καλυτέρα ζούμε, αν ικανοποιεί με τις «απαντήσεις» και μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε όμορφους συνειρμούς.
Φώτης Παπαδερός, Ιάσων Ράπτης, Αποστόλης Ουσταμπασίδης, Γιώργος Μπάτης, Θανάσης Σίμος, Βαγγέλης Ρουσίτα, Άντζελα Ρούσο, Χριστίνα Τσατσά, Χριστίνα Φραντζή, Χριστίνα Πιπιντάκου, Αμαλία Σπυριδοπούλου.
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Σχολείο και αυτοκινητόδρομοι
Πως γίνεται να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο χίλιοι μαθητές και μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων; Πράγματι είναι άξιο απορίας. Μιλάμε για το 31ο Δημοτικό Σχολείο 40 Εκκλησιών. Το συγκεκριμένο σχολείο βρίσκεται στη διασταύρωση δύο κεντρικών δρόμων.
Όπως καταλαβαίνετε η παράδοση του μαθήματος γίνεται κάτω από δύσκολες συνθήκες, για να μην πω και ανθυγιεινές. Το χειμώνα η κατάσταση είναι πιο ευνοϊκή για τους μαθητές και τους δασκάλους. Λόγω του κρύου τα παράθυρα παραμένουν κλειστά και ο θόρυβος λιγοστεύει. Από την άνοιξη όμως τα πράγματα χειροτερεύουν. Δεν είναι μόνο ο θόρυβος που εμποδίζει το μάθημα , αλλά και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων που αναπνέουν δάσκαλοι και παιδιά.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, είναι συνθήκες αυτές για καλύτερη παιδεία και για την υγεία των παιδιών; Πόσο μεγάλη ευθύνη έχει το κράτος για την κατασκευή και λειτουργία αυτού του σχολείου σε τόσο ακατάλληλο μέρος; Τι μέτρα πρέπει να πάρουν οι αρμόδιοι του σχολείου και οι γονείς για να επιλυθεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα;
Θα μπορούσε να ήταν το δικό σας σχολείο. Περιμένουμε να ακούσουμε τη γνώμη σας στα σχόλια...
**************************************************************************************************
Πρόκειται για το 31ο Δημοτικό σχολείο της περιοχής 40 Εκκλησιών στη Θεσσαλονίκη.
Χτισμένο δίπλα σε μεγάλο αυτοκινητόδρομο, βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπο με το θόρυβο της κίνησης και ειδικά την ώρα των μαθημάτων. Μαθητές και δάσκαλοι διαμαρτύρονται επειδή ενοχλούνται από το θόρυβο. Το γεγονός αυτό είναι πολύ σημαντικό και για τους μαθητές και τους δασκάλους, γιατί τους εμποδίζει να δουλέψουν.
Δυστυχώς ο δρόμος δεν μπορεί να μεταφερθεί, εκείνο όμως που μπορεί να γίνει είναι να ηχομονωθούν τα τείχη, κάτι που ελπίζουμε να γίνει στο μέλλον.
*************************************************************************************
Πολλά σχολεία και ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης αντιμετωπίζουν πρόβλημα ηχορύπανσης επειδή είναι κοντά σε αυτοκινητόδρομους. Δεν είναι λίγοι οι οδηγοί που κορνάρουν, βρίζουν και φωνάζουν πολύ δυνατά με αποτέλεσμα να αποσπά τη σκέψη των παιδιών που προσπαθούν να κάνουν μάθημα.
Ας μιλήσω για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δικό μου σχολείο. Το σχολείο μου λοιπόν, βρίσκεται κοντά σε έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο. Όταν ένας οδηγός περνάει με μεγάλη ταχύτητα, ακούγεται πολύ δυνατά μέσα στην τάξη με αποτέλεσμα, όπως προείπα, να αποσπά την σκέψη των παιδιών και τον δασκάλων που προσπαθούν να κάνουν ή να παραδώσουν μάθημα.
Ο δήμος Θεσσαλονίκης και γενικότερα το κράτος πρέπει να λάβει μέτρα για την ομαλή διεξαγωγή των μαθημάτων, όπως για παράδειγμα την ηχομόνωση των σχολείων που έχουν προβλήματα με την ηχορύπανση. Βέβαια τέτοια προβλήματα δεν έχουν μόνο τα σχολεία της Θεσσαλονίκης, αλλά και της Αθήνας και πολλών άλλων μεγάλων πόλεων.
**************************************************************************************************
Το σχολείο στο οποίο πάω είναι ακριβώς δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Και μόνοι σας καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε άνετα το μάθημα λόγω της ηχορύπανσης.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε πως η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Ελλάδα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που ζουν σ' αυτή μπορούν να τρέχουν σε δρόμους με τα αυτοκίνητα τους, ενώ ξέρουν ότι ακριβώς από δίπλα υπάρχει ένα σχολείο που θέλει να κάνει μάθημα.
Ηχορύπανση έχει πιο πολύ το πρωί κατά τις 8 περίπου, όταν είναι η ώρα που όλοι θέλουν να πάνε στις δουλειές `τους και έτσι τρέχουν όλοι τους σαν τρελοί.
Όλα τα παιδιά του σχολείου κάνουν έκκληση στους οδηγούς να μην τρέχουν τόσο πολύ, ώστε το σχολείο μας να κάνει ήσυχα το μάθημα του. Ελπίζουμε να μας ακούσουν...
**************************************************************************************************
Το 31ο δημοτικό σχολείο Σαράντα Εκκλησιών έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Βρίσκεται δίπλα σε αυτοκινητόδρομο. Από το πρωί έως το μεσημέρι ακούγονται βουητά, κορναρίσματα και φρεναρίσματα. Ο θόρυβος ενοχλεί και εμάς τους μαθητές, αλλά και τους δασκάλους που κάνουν μάθημα. Ρωτάτε πώς ενοχλεί; Πολύ απλά! Η φασαρία μας εμποδίζει να ακούσουμε τί λέει ο δάσκαλος κι αυτός δεν μπορεί να μας τα εξηγήσει καλά. Ειδικά το καλοκαίρι που έχουμε ανοιχτά τα παράθυρα και γίνετε έξω ο χαμός.Τότε είναι που δεν μπορούμε με τίποτα να κάνουμε μάθημα, διότι πρέπει κάθε τρείς και λίγο να τρέχουμε στα παράθυρα για να δούμε τι συμβαίνει. Αμάν αυτά τα βενζινοκίνητα! Τέλος πάντων! Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τα αρνητικά τους.
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...(2ο μέρος)
Γ. Βιζυηνού - Ν. Σκουφά
Μαζί με αυτούς τους δρόμους συνδέονται και πολλοί άλλοι μετην δική τους ιστορία, που πιθανώς να τους εξετάσουμε σε επόμενη εργασία.
Γιώργος Τεκίρδαλης, Ραφαέλα Χαρίτου
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...
Γ. Βιζυηνού
Ο κεντρικότερος δρόμος των Σαράντα Εκκλησιών, της γειτονιάς μας δηλαδή, είναι η οδός Γεωργίου Βιζυηνού, που είναι αφιερωμένη στον Γεώργιο Βιζυηνό, έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς.
Η συνοικία των Σαράντα Εκκλησιών δημιουργήθηκε από τους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης που ήρθαν στην πόλη μας στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Ένα από τα πιο γνωστά χωριά της Ανατολικής Θράκης ήταν οι Σαράντα Εκκλησιές, γι αυτό ονόμασαν έτσι τη συνοικία τους.
Ο Γεώργιος Βιζυηνός, Γεώργιος Μιχαηλίδης όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1849 στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Όσο όμορφη όμως ήταν η πατρίδα του Βιζυηνού, τόσο άσχημη εξελίχθηκε η παιδική ζωή του και τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας στη φτωχή οικογένειά του, σημάδεψαν αρνητικά, μια για πάντα, τη εξαιρετικά ευαίσθητη ψυχή του.
Πολύ μικρός, 5 με 6 χρονών, έχασε τον πατέρα του, Μιχαλιό, για να μεγαλώσει πια μόνο με τη δύστυχη μητέρα του, τη Δεσποινιώ, η οποία αφού έχασε πολύ νωρίς τον άνδρα της, πέθαναν τα δυο μικρά της κορίτσια και σκοτώθηκε κι ο 30χρονος γυιος της, Χριστάκης, στα χρόνια του Ρωσοτουρκικού πολέμου.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην Κύπρο και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Λύκειο του Πέραν στην Κωνσταντινούπολη.
Με τη βοήθεια και συμπαράσταση του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Ζαρίφη τελείωσε το Γυμνάσιο Πλάκας στη Αθήνα. Η αγάπη του για τα γράμματα τον οδήγησε στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του κοντά στους μεγαλύτερους Γερμανούς δασκάλους.
Το λογοτεχνικό του έργο είναι πολύ σπουδαίο, έχοντας γράψει πολλά διηγήματα (Το αμάρτημα της μητρός μου, Ποιος ήταν ο φονεύς του αδερφού μου, ο Μοσκώβ Σελήμ κ.α), ποιητικές συλλογές, νουβέλες και άλλα πεζογραφήματα.
Η ιδιαίτερη και αγαπημένη πατρίδα του, από την οποία πήρε και τ’ όνομά του, αποτελεί το βασικό θέμα στο λογοτεχνικό έργο του. Θρύλοι, παραδόσεις, ιστορία, λαογραφία, περιγραφικά στοιχεία της φύσης και ψυχογραφικά των ανθρώπων της όμορφης Βιζώς, παρελαύνουν μες στο έργο του.
Τα τελευταία του χρόνια η υγεία του κλονίσθηκε σοβαρά και τα πέρασε κλεισμένος στο Δρομοκαϊτιο φρενοκομείο, όπου και πέθανε το 1896. Ακόμη κι εκεί μέσα δεν έπαψε να γράφει, χαρίζοντάς μας μερικούς από τους σπουδαίους του στίχους:
Το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου
σαν τη Βιζώ κανένα...
Αποστολής Ουσταμπασίδης, Ειρηναίος Μπάμε
Ναυπλίου
Γ. Πεντζίκη
Γράφει ο Απ. Παπαγιαννόπουλος:
«Τα δύο αυτά ελληνικά προξενεία θα αποτελέσουν τους «πόλους» οργάνωσης του Μακεδονικού Αγώνα σε ολόκληρο σχεδόν το χώρο της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Μοναστήρι, Καστοριά, Φλώρινα, Έδεσσα, Νάουσα, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Σέρρες, Δράμα, Αλιστράτη, Καβάλα). Ήταν υπεύθυνα για την οργάνωση των αντάρτικων σωμάτων, για τον εφοδιασμό τους, για τη διεύθυνση των επιχειρήσεων αλλά και για τη στήριξη του ελληνικού πληθυσμού της υπαίθρου με κάθε τρόπο. Τον γενικό, βέβαια, συντονισμό και εποπτεία είχε το Γενικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης που ήδη από το 1893 στεγαζόταν σε νεόδμητο κτίριο παραπλεύρως της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, στη διασταύρωση των σημερινών οδών Αγίας Σοφίας και Προξένου Κορομηλά».
Και συνεχίζει:
«Στο Προξενείο τοποθετήθηκαν, επίσης, και πολλοί άλλοι Έλληνες αξιωματικοί, όπως: ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης – Αινιάν με ψευδώνυμο «Δήμος Στεργιάκης», ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος με το ψευδώνυμο «Αντωνίου», ο Σπύρος Σπυρομήλιος με το ψευδώνυμο «Σουρής», ο Μιχαήλ Μωραΐτης με το ψευδώνυμο «Ρουμελιώτης», ο Δημήτριος Κάκκαβος με ψευδώνυμο «Δημήτριος Ζώης» και ο Ιωάννης Αβράσογλου με το ψευδώνυμο «Αμβρακιώτης».
Το έργο των στελεχών αυτών του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης ήταν να δράσουν, με την καθοδήγηση του προξένου Κορομηλά, στα ίδια πλαίσια των αρμοδιοτήτων του υποπλοίαρχου Γεωργίου Κακουλίδη (Μιχαήλ Αριστείδου).
Πέρα όμως από το Ελληνικό Προξενείο, στη Θεσσαλονίκη είχαν αναπτύξει αγωνιστική δραστηριότητα πολλοί διακεκριμένοι αλλά και ανώνυμοι Έλληνες πατριώτες και πατριώτισσες, κάτοικοι της πόλης, διατηρώντας μυστικά επαφή και συνεργασία με τον πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά.
Ανάμεσά τους οι: Δημήτριος Αγγελάκης, Κωνσταντίνος Αγγελάκης (δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 1916), Κωνσταντίνος Αυγερινός, Ιωάννης Εμίρης, Δημήτριος Ζάννας, Αργύριος Ζάχος, Μάρκος Θεοδωρίδης, Αλκιβιάδης Μάλτος, Κωνσταντίνος Μάλτος, Νικόλαος Μπίτσιος, Δημήτριος Μαργαρόπουλος, Τιμολέων Μαυρουδής, Π. Οικονόμου, Π. Παναγιωτίδης, Κων. Παπαγεωργίου, Αλέξ. Παπάζογλου, Γεώργιος Πεντζίκης, Δημήτριος Σερέφας, Ελ. Χατζηκώστας, Περικλής Χατζηλαζάρου, Γεώργιος Χαρίσης, Γεώργιος Χρυσάφης, Κων. Τουρνιβούκας, Μιχαήλ Βέτης, Δημήτριος Μπλάτσης, Δημήτριος Σαχίνης, Γεώργιος Μόσχος, Γεώργιος Κύρτσης, Μιλτιάδης Ζαφειρόπουλος, Νικόλαος Μάνος (δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 1929), Αλέξανδρος Σάλτας, Ιωάννης Περάκης, Συμεών Σιμώτας, Στέφανος Τάττης, Κων. Γεωργιάδης κ.α.».
Παναγιώτης Ντέρφερ-Εφραιμίδης
Πολυγύρου
Εγώ μένω στην Οδό Πολυγύρου.
Το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο μένω περικλείεται από την Πολυγύρου, την Τσακάλωφ και τη Ζαγοράς.
Η Οδός Πολυγύρου ονομάστηκε έτσι από την πρωτεύουσα της Χαλκιδικής. Η Οδός Τσακάλωφ ονομάστηκε έτσι από τον ηρωικό εφευρέτη της Φιλικής Εταιρείας Αθανάσιο Τσακάλωφ. Που έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην οργάνωση της. Η Οδός Ζαγοράς ,πιθανόν να ονομάστηκε έτσι από σλαβική προέλευση και σημαίνει «Τον τόπο που είναι πίσω από το βουνό». Στην Οδό Πολυγύρου 4 όπου και μένω δεν έχει χώρο να τρέξεις γιατί είναι κατήφορος . Στην Τσακάλωφ έχει ένα ωραίο παρκάκι οπού πηγαίνω τα καλοκαίρια με τις φίλες μου. Στην Οδό Ζαγοράς πηγαίνω έρχομαι γιατί έχει ένα μπακάλη εκεί και επίσης εκεί μένουν οι γιαγιάδες και ο παππούς μου. Όταν γυρίζω από το σχολείο μερικές φορές κόβω δρόμο από την οδό Τσακάλωφ για να φτάσω πιο γρήγορα στο σπίτι μου.