Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

Παρακάτω θα δείτε την ιστορία των δρόμων της γειτονιάς μας. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που μας έφεραν και μας - κι ελπίζουμε κι εσάς - πιο κοντά στην ιστορία της πόλης μας...

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Γ. Βιζυηνού

Πολλές φορές περπατώντας στους δρόμους της πόλης μας αναρωτιόμαστε από πού πήραν το όνομα τους. Τα πιο πολλά ονόματα των δρόμων είναι αφιερωμένα σε ανθρώπους που πρόσφεραν πολλά στη χώρα μας.
Ο κεντρικότερος δρόμος των Σαράντα Εκκλησιών, της γειτονιάς μας δηλαδή, είναι η οδός Γεωργίου Βιζυηνού, που είναι αφιερωμένη στον Γεώργιο Βιζυηνό, έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς.
Η συνοικία των Σαράντα Εκκλησιών δημιουργήθηκε από τους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης που ήρθαν στην πόλη μας στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Ένα από τα πιο γνωστά χωριά της Ανατολικής Θράκης ήταν οι Σαράντα Εκκλησιές, γι αυτό ονόμασαν έτσι τη συνοικία τους.



Ο Γεώργιος Βιζυηνός, Γεώργιος Μιχαηλίδης όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1849 στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Όσο όμορφη όμως ήταν η πατρίδα του Βιζυηνού, τόσο άσχημη εξελίχθηκε η παιδική ζωή του και τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας στη φτωχή οικογένειά του, σημάδεψαν αρνητικά, μια για πάντα, τη εξαιρετικά ευαίσθητη ψυχή του.
Πολύ μικρός, 5 με 6 χρονών, έχασε τον πατέρα του, Μιχαλιό, για να μεγαλώσει πια μόνο με τη δύστυχη μητέρα του, τη Δεσποινιώ, η οποία αφού έχασε πολύ νωρίς τον άνδρα της, πέθαναν τα δυο μικρά της κορίτσια και σκοτώθηκε κι ο 30χρονος γυιος της, Χριστάκης, στα χρόνια του Ρωσοτουρκικού πολέμου.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην Κύπρο και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Λύκειο του Πέραν στην Κωνσταντινούπολη.
Με τη βοήθεια και συμπαράσταση του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Ζαρίφη τελείωσε το Γυμνάσιο Πλάκας στη Αθήνα. Η αγάπη του για τα γράμματα τον οδήγησε στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του κοντά στους μεγαλύτερους Γερμανούς δασκάλους.
Το λογοτεχνικό του έργο είναι πολύ σπουδαίο, έχοντας γράψει πολλά διηγήματα (Το αμάρτημα της μητρός μου, Ποιος ήταν ο φονεύς του αδερφού μου, ο Μοσκώβ Σελήμ κ.α), ποιητικές συλλογές, νουβέλες και άλλα πεζογραφήματα.
Η ιδιαίτερη και αγαπημένη πατρίδα του, από την οποία πήρε και τ’ όνομά του, αποτελεί το βασικό θέμα στο λογοτεχνικό έργο του. Θρύλοι, παραδόσεις, ιστορία, λαογραφία, περιγραφικά στοιχεία της φύσης και ψυχογραφικά των ανθρώπων της όμορφης Βιζώς, παρελαύνουν μες στο έργο του.
Τα τελευταία του χρόνια η υγεία του κλονίσθηκε σοβαρά και τα πέρασε κλεισμένος στο Δρομοκαϊτιο φρενοκομείο, όπου και πέθανε το 1896. Ακόμη κι εκεί μέσα δεν έπαψε να γράφει, χαρίζοντάς μας μερικούς από τους σπουδαίους του στίχους:

… κι από τότε που θρηνώ
Το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου

Ένα άγαλμα του, στο παρκάκι που βρίσκεται στην αρχή του δρόμου που έχει τ’ όνομά του, μαζί μ’ ένα δίστιχο αφιερωμένο στην αγαπημένη του Βιζώ, μένει να μας τον θυμίζει για πάντα.

της Θράκης τα χωριά πολλά,
σαν τη Βιζώ κανένα...

Ελένη Μαυρομουστάκη, Ασημίνα Σαρακατσιάνου,
Αποστολής Ουσταμπασίδης, Ειρηναίος Μπάμε

*************************************************************************************

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ναυπλίου

Η οδός που κατοικώ ονομάζεται Ναυπλίου και δεν είναι τόσο πολυσύχναστος δρόμος. Η οδός αυτή έχει λίγα μαγαζιά.Στο δρόμο αυτό υπάρχουν τα εξής.1 μανάβικο,1 βιβλιοπωλείο,1 μαγαζί λάστιχων αυτοκινήτων της Pirelli,1 συνεργείο αυτοκινήτων, 1 πιτσαρία, 2 ψιλικατζίδικα,1 φούρνος, 1 κομμωτήριο,2 καθαριστήρια ρούχων, 1 μαγαζί που πουλάει έπιπλα, 1 μαγαζί με λέβητες αερίου και πολλές πολυκατοικίες. Κάθετα του δρόμου υπάρχουν οι οδοί Ατλαντίδος, Σερρών, Καισάρειας, Αφών Εμμανουήλ, Αμμοχώστου, Βοσπόρου, Αργυρίου Ζάχου και στο τέλος της η Ι.Ζηρίνη.

Ιάσων Ράπτης

*************************************************************************************

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...
Γ. Πεντζίκη

Για την καθοριστική σημασία της προετοιμασίας του Μακεδονικού αγώνα, με τα μηνύματα, που αυτός μεταφέρει και σήμερα, αλλά και για το ανάστημα και την υπευθυνότητα των Ελλήνων διπλωματών, στρατιωτικών και δημοσίων ανδρών. Ο πρόξενος Λάμπρος Κορομηλάς παράδειγμα για τους διπλωμάτες. Ο Δημήτρης Καλαποθάκης, για τους εκδότες – δημοσιογράφους.

Γράφει ο Απ. Παπαγιαννόπουλος:
«Τα δύο αυτά ελληνικά προξενεία θα αποτελέσουν τους «πόλους» οργάνωσης του Μακεδονικού Αγώνα σε ολόκληρο σχεδόν το χώρο της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Μοναστήρι, Καστοριά, Φλώρινα, Έδεσσα, Νάουσα, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Σέρρες, Δράμα, Αλιστράτη, Καβάλα). Ήταν υπεύθυνα για την οργάνωση των αντάρτικων σωμάτων, για τον εφοδιασμό τους, για τη διεύθυνση των επιχειρήσεων αλλά και για τη στήριξη του ελληνικού πληθυσμού της υπαίθρου με κάθε τρόπο. Τον γενικό, βέβαια, συντονισμό και εποπτεία είχε το Γενικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης που ήδη από το 1893 στεγαζόταν σε νεόδμητο κτίριο παραπλεύρως της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, στη διασταύρωση των σημερινών οδών Αγίας Σοφίας και Προξένου Κορομηλά».

Και συνεχίζει:
«Στο Προξενείο τοποθετήθηκαν, επίσης, και πολλοί άλλοι Έλληνες αξιωματικοί, όπως: ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης – Αινιάν με ψευδώνυμο «Δήμος Στεργιάκης», ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος με το ψευδώνυμο «Αντωνίου», ο Σπύρος Σπυρομήλιος με το ψευδώνυμο «Σουρής», ο Μιχαήλ Μωραΐτης με το ψευδώνυμο «Ρουμελιώτης», ο Δημήτριος Κάκκαβος με ψευδώνυμο «Δημήτριος Ζώης» και ο Ιωάννης Αβράσογλου με το ψευδώνυμο «Αμβρακιώτης».

Το έργο των στελεχών αυτών του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης ήταν να δράσουν, με την καθοδήγηση του προξένου Κορομηλά, στα ίδια πλαίσια των αρμοδιοτήτων του υποπλοίαρχου Γεωργίου Κακουλίδη (Μιχαήλ Αριστείδου).
Πέρα όμως από το Ελληνικό Προξενείο, στη Θεσσαλονίκη είχαν αναπτύξει αγωνιστική δραστηριότητα πολλοί διακεκριμένοι αλλά και ανώνυμοι Έλληνες πατριώτες και πατριώτισσες, κάτοικοι της πόλης, διατηρώντας μυστικά επαφή και συνεργασία με τον πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά.

Ανάμεσά τους οι: Δημήτριος Αγγελάκης, Κωνσταντίνος Αγγελάκης (δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 1916), Κωνσταντίνος Αυγερινός, Ιωάννης Εμίρης, Δημήτριος Ζάννας, Αργύριος Ζάχος, Μάρκος Θεοδωρίδης, Αλκιβιάδης Μάλτος, Κωνσταντίνος Μάλτος, Νικόλαος Μπίτσιος, Δημήτριος Μαργαρόπουλος, Τιμολέων Μαυρουδής, Π. Οικονόμου, Π. Παναγιωτίδης, Κων. Παπαγεωργίου, Αλέξ. Παπάζογλου, Γεώργιος Πεντζίκης, Δημήτριος Σερέφας, Ελ. Χατζηκώστας, Περικλής Χατζηλαζάρου, Γεώργιος Χαρίσης, Γεώργιος Χρυσάφης, Κων. Τουρνιβούκας, Μιχαήλ Βέτης, Δημήτριος Μπλάτσης, Δημήτριος Σαχίνης, Γεώργιος Μόσχος, Γεώργιος Κύρτσης, Μιλτιάδης Ζαφειρόπουλος, Νικόλαος Μάνος (δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 1929), Αλέξανδρος Σάλτας, Ιωάννης Περάκης, Συμεών Σιμώτας, Στέφανος Τάττης, Κων. Γεωργιάδης κ.α.».

Ζωή Ταραλάικου, Κώστας Φρουζάκης,
Παναγιώτης Ντέρφερ-Εφραιμίδης

*************************************************************************************

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Πολυγύρου

Εγώ μένω στην Οδό Πολυγύρου.
Το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο μένω περικλείεται από την Πολυγύρου, την Τσακάλωφ και τη Ζαγοράς.
Η Οδός Πολυγύρου ονομάστηκε έτσι από την πρωτεύουσα της Χαλκιδικής. Η Οδός Τσακάλωφ ονομάστηκε έτσι από τον ηρωικό εφευρέτη της Φιλικής Εταιρείας Αθανάσιο Τσακάλωφ. Που έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην οργάνωση της. Η Οδός Ζαγοράς ,πιθανόν να ονομάστηκε έτσι από σλαβική προέλευση και σημαίνει «Τον τόπο που είναι πίσω από το βουνό». Στην Οδό Πολυγύρου 4 όπου και μένω δεν έχει χώρο να τρέξεις γιατί είναι κατήφορος . Στην Τσακάλωφ έχει ένα ωραίο παρκάκι οπού πηγαίνω τα καλοκαίρια με τις φίλες μου. Στην Οδό Ζαγοράς πηγαίνω έρχομαι γιατί έχει ένα μπακάλη εκεί και επίσης εκεί μένουν οι γιαγιάδες και ο παππούς μου. Όταν γυρίζω από το σχολείο μερικές φορές κόβω δρόμο από την οδό Τσακάλωφ για να φτάσω πιο γρήγορα στο σπίτι μου.

Χριστίνα Τσατσά